Komisja Kultury Towarzystwa Doktorantów UJ zaprasza Was do głosowania na film, który obejrzymy podczas najbliższej odsłony Doktoranckiego Klubu Filmowego w czwartek 13 maja 2021 roku.
W tym miesiącu mamy do wyboru następujące filmy (wszystkie opisy pochodzą od dystrybutorów):
Arab Blues, Francja, 2019 r., reż. Manele Labidi
Miami Film Festival 2020: Knight Marimbas Award (nominacja)
Palm Springs International Film Festival 2020: Nagroda Jury (nominacja)
Stockholm Film Festival 2019: Najlepszy film (nominacja)
Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej? Komedia Arab Blues przypomina, że powroty w rodzinne strony nie zawsze bywają łatwe. Tak jest w przypadku wychowanej we Francji Selmy, która postanawia wrócić do Tunezji, aby otworzyć gabinet psychoanalityczny. Na miejscu okazuje się jednak, że nie tylko nikt tam na nią nie czeka, ale jej zawód i styl życia nawet najbliższym krewnym wydają się cokolwiek podejrzane. Kulturowe różnice generują serię pomyłek i nieporozumień, które debiutująca reżyserka Manele Labidi ze swadą rozbraja humorem.
Niezależna, niezamężna, żyjąca na własnych zasadach Selma jest solą w oku konserwatywnej rodziny i miejscowej władzy. W ulubionych dżinsach i z papierosem w ustach szybkim krokiem przemierza ulice, korytarze i pokoje, odkrywając po drodze nie tylko absurdy lokalnego prawa, ale i własną tożsamość. Charyzma, urok i ekranowy magnetyzm odtwórczyni głównej roli, Golshifteh Farahani (gwiazda Patersona Jima Jarmuscha oraz Co wiesz o EllyAsghara Farhadiego), sprawiają, że od początku kibicujemy szalonym planom psychoanalityczki. Kibicujemy też jej kolejnym pacjentom, którzy - wychowani w opresyjnej kulturze - wreszcie przyznają sobie prawo do depresji, lęku i bycia tym, kim naprawdę są.
Słoneczna, pełna światła i soczystych kolorów komedia Manele Labidi opowiada o uniwersalnym konflikcie tradycji z nowoczesnością oraz zbiorowości i jednostki. Pokazana w Arab Blues Tunezja dochodzi do siebie po arabskiej wiośnie i jak nigdy wcześniej, potrzebuje zbiorowej terapii. A film w ciepłym, lekkim i dowcipnym tonie podkreśla, że nie ma politycznych rewolucji bez codziennej obyczajowej rewolty: przeciwko rodzicom, szkole, politykom, zasadom tak sztywnym, że nie pozwalają oddychać. I przypomina, że humor zawsze był najlepszą z terapii.
Monos, USA/Kolumbia, 2019, reż. Alejandro Landes
Odkrycie festiwali Sundance (Specjalna Nagroda Jury) i Berlinale 2019. Określany „młodzieżowym Czasem apokalipsy”. Dzieło Alejandro Landesa było oficjalnym kolumbijskim kandydatem do Oscara®.
Wilk, Lady, Rambo, Yeti, Bum-Bum, Smerf, Szwedka i Pies to nastoletni partyzanci pilnujący amerykańskiej zakładniczki gdzieś w górach w Ameryce Południowej, pośród zjawiskowo sfilmowanych, soczystych i dzikich krajobrazów. Tajemnicza „Organizacja” daje im rozkazy przez radio, przydziela im krowę Shakirę, karabiny maszynowe do zabawy i pozwala na rytualne orgie po dniu ćwiczeń wojskowych. Kiedy przypadkowo ginie Shakira, zaczyna się walka o przywództwo w oddziale, który musi uciekać z gór do amazońskiej dżungli. Chaos i napięcie, które towarzyszyło nastolatkom zamienia się w brutalną walkę o przetrwanie w otoczeniu i nastroju przypominającym Czas apokalipsy. Zakładniczka wyczuwa szansę na ucieczkę, a oddział niszczy radio i tym samym kontakt z „Organizacją”. Młodzi rebelianci przypominający rozbitków z „Władcy much” zostają sam na sam ze swoimi demonami. Przedzierają się przez tropikalny las, a śmierć podąża za nimi…
Hipnotyzującą atmosferę świetnie podkreśla ścieżka dźwiękowa Miki Levi.
Ojciec, Bułgaria, 2019, reż. Kristina Grozeva, Petar Valchanov
MFF w Karlowych Warach 2019 - Kryształowy Globus; MFF na Sachalinie 2019 - Nagroda Publiczności, Nagroda za reżyserię; Golden Rose Bulgarian Future Film Festival 2019 – najlepszy film, najlepszy scenariusz; MFF w Toronto 2019 – konkurs główny
Pełna absurdów i sytuacyjnego tragikomizmu opowieść o niełatwej relacji pomiędzy ojcem i synem.
Film otwiera scena pochówku starszej kobiety. Wśród żałobników szybko rozpoznajemy jej zdenerwowanego męża Vasila. Irytacja krewkiego mężczyzny wzmaga się z chwilą, gdy syn mimo jego próśb nie chce zrobić pamiątkowych zdjęć trumny z ciałem nieboszczki. To pierwsza spośród wielu scysji pomiędzy bohaterami.
Po pogrzebie matki Pavel najchętniej wróciłby do swoich codziennych obowiązków i ciężarnej żony. Zwłaszcza że w towarzystwie ojca nie czuje się zbyt komfortowo. Ten ma jednak zupełnie inne plany, związane z przekonaniem, że zmarła kobieta próbuje się z nim skontaktować zza grobu. W rozwiązaniu zagadki pomóc ma wizyta u znanego lokalnego medium. Chcąc nie chcąc, Pavel wplątany zostaje w zaplanowaną przez ojca intrygę, która pozwoli przewartościować ich napięte relacje.
Reżyserski duet Kristina Grozeva i Petar Valchanov przenosi na chwilę akcenty z kluczowego w ich poprzednich filmach społecznego kontekstu na dynamiczne relacje, jakie tworzą się między bohaterami. Mówią o kruchości, a może sile rodzinnych więzów, jednostkowym podejściu do żałoby, wreszcie o absurdach, jakie czekają na ojca i syna. Kameralne, intymne, ciepłe kino.
Ankietę znajdziecie tutaj. Można głosować do niedzieli 2 maja.